Ik heb ruim veertig jaar samengewoond met Peter. Voor zover je kon samenwonen met Peter want hij was een Griekse landschildpad en altijd thuis in zijn eigen schild. Noem het een LAT relatie. Peter kreeg ik van een vriendinnetje die hem saai vond en ze had hem genoemd naar een heel saai vriendje: Peter. Ik had enige ervaring met schildpadden om precies te zijn met Kees 1 en Kees 2. Verwarrend werd het dat Peter op enig moment een onbevrucht ei legde. Een rond ei in de vorm van een pingpongbal. Hij was dus een meisje. In de zomer liep zij in de tuin en was ze moeilijk terug te vinden. Met een zuignapje bevestigde ik een rode ballon op zijn schild en traag maar gestaag zag ik de rode ballon door de tuin trekken. Na veertig jaar werd ze ziek en at nauwelijks meer. De plaatselijk dierenarts had nog nooit een schildpad op het spreekuur gehad. Ter voorbereiding had hij een boekje gehaald uit de eveneens plaatselijke jeugdbibliotheek. We kwamen er niet uit en hij verwees mij door naar de kliniek voor bijzondere dieren in Utrecht. Daar bevond ik mij in de wachtkamer tussen een rijk getatoeerde man met een misselijke wurgslang op schoot en een politieman die met zijn paard voor een APK keuring kwam. Peter moest een nachtje blijven. Met het lege poezenmandje keerde ik huiswaarts. De volgende ochtend werd ik gebeld door een stagair die het slechtnieuwsgesprek moest oefenen. Gewoon met de deur in huis vallen en er niet omheen draaien. Peter was dood. Ik barstte in tranen uit- veertig jaar is niet zomaar wat- en schonk Peter aan de wetenschap. Bij wijze van rouwverwerking schilderde ik haar portret. Omdat het rouwproces nog niet helemaal is afgerond- menig huwelijk haalt de veertig jaar niet- laat ik van het portret een tattoo zetten. Met een rood ballonnetje ? Dat hoeft niet want schildpad is altijd thuis.
