Ik weet dat hij een groepsverkrachter is. Groepsverkrachten is geen leuk gezicht, geen teder voorspel en geen loom, vertederd naspel. Toch mag ik hem. Elke mooie zomerochtend wacht hij mij op en we ontbijten samen. Ik nuttig een verantwoord linksom gedraaide bioyoghurt met een bijbehorende muslicombinatie van dingen die- zeg maar- ergens goed voor zijn. Op hoogtijdagen wil een croissant nog weleens genuttigd worden. Hij eet saffraanrijst. Sinds ik weet dat brood slecht voor hem is – zijn darmstelsel is er niet opgebouwd- geef ik hem saffraanrijst. Op een of andere manier houd ik van de door mij in elkaar geknutselde maaltijden altijd heel veel saffraanrijst over. Zijn slachtoffer heeft in de houtwal 10 eieren gelegd en zwemt inmiddels met zes pubers in de sloot. Wie van de groepsverkrachters de vader is blijft onduidelijk. Was het Ducky-Duck, mijn ontbijtgenoot, of was het Kwik, Kwek of Kwak ? Ornithologen zullen over een paar jaar versteld staan. In de omgeving van mijn woonplaats zwemmen opvallend gele eenden rond. Wat je met saffraan al niet kan doen.
